De Nieuwe Tijdskindjes
Het fenomeen Nieuwetijdskindjes is van alle tijden. In feite komt elke geborene door de tijdsgeest heen uit de wereld van Licht en Liefde en landt in de warme armen van Moeder Aarde. Een prachtig kind dat zo welkom is van zijn eigen Nieuwe Tijd. Echte, door de evolutie van de laatste dertig jaar zijn er wel veel kindjes op Aarde gekomen met de kwaliteiten van een superhoge gevoeligheid, een groot rechtsvaardigheidsgevoel en een sterk zelfbewustzijn Kindjes die zich vaak zo anders voelen dan de andere kinderen uit de groep.
Nieuwetijdskinderen lopen overal rond op Moeder Aarde in de leeftijd van volwassen, puber, kind of baby en dragen de titels als indigo- sterren- licht- kristal of regenboogkinderen. Dat zijn maar titels, veel belangrijker; elk geboren kind draagt een Goddelijke Vlam in zich en is prachtig en uniek.
Nieuwetijdskinderen kunnen druk of juist uiterst timide zijn waardoor ze in ‘de groep’ uit de pas lopen als ook een buitenbeentje zijn met de norm van de samenleving. Met de nieuwe golf aan zeer zelfbewuste kindjes kan een ieder zich afvragen of de samenleving en met name het schoolsysteem nog wel werkt voor deze evolutionaire doorbraak. Mijn eigen ervaring was om al vroeg te zorgen voor anderen. Als kind nam ik grote verantwoordelijkheden op waardoor het kind in mij nooit tot wasdom heeft kunnen komen. Door die ontgoocheling raakte ik in een veel te vroege volwassenheid. Een stil en dromerig kind. Mij stille gronden hadden diepe Wateren, de wateren van planeet Neptunus zijnde een levende verbinding met de Kosmos. Veel Nieuwetijdskindjes zorgen, voelen verantwoordelijkheid en voelen een verbinding met de Bron. Hun wijsheid is enorm als ook een spirituele levenshouding. Stuk voor stuk zeer sociale kindjes met een groot hart voor een vredige wereld en zorg voor Moeder Aarde.
En toch, helaas kan een groep Nieuwetijdskinderen van het pad afraken. Als een spons kunnen ze niet alleen andere energieën opzuigen, maar ook een explosie aan indrukken, prikkels en emoties waarbij ze niet kunnen traceren of die constante stroom aan prikkels wel of niet van hen zijn. Die ballast van de ander is voor hun hypergevoeligheid een crime. De ballast loslaten is een vorm van overleven. Loslaten zodat het ‘teveel’ van hen afvalt. En dat betekent druk zijn. Uiterst druk zijn. Zo druk dat de maatschappij allerhande etiketten op dit gedrag plakt en de farmaceutische industrie prijkt met wonderpilletjes vol hoop om de rust en de concentratie terug te krijgen. Maar indien er inzicht is waardoor het kind zo druk is, door zijn enorme gevoeligheid, zijn pillen niet de oplossing. Want hoe erg, de unieke persoonlijkheid van het kind staat door het innemen van die zgn. wonderpillen onder druk. Er zijn genoeg alternatieven om het kind hierin te helpen zonder dat het schade berokkend aan zijn authenticiteit. En omdat elk kind uniek en perfect in zijn wezen is, past het niet om het kind in een hokje te plaatsen. Er dient een enorme shift te komen binnen onze samenleving.
Elk kind is een wonder en dat blijft het zijn hele leven.
