In de vroege oudheid was de geboorte een feestelijk, bijna een heilige gebeurtenis. Voor de barende vrouw liep de straat uit om door een groep vrouwen warm en liefdevol ondersteund te worden tijdens haar baringsproces. Kruidentreksel op de huid, ontspannende massages, zang en dans werden afwisselend opgevoerd om op natuurlijke wijze de oxytocine van de zwangere vrouw te verhogen. In die ontspannen toestand was een zachte vredige landing van het kindje de kroon van het geboortefeest.
Deze lovende ceremonie was een normaal verschijnsel in die tijd want men zag de barende vrouw als de brengster van Nieuw Leven. De warme steun kwam doorgaans alleen van vrouwen. Vrouwen die zelf ooit een kind kregen, want het scheen dat zij indertijd meer rust uit te straalde dan mannen. Vooropgesteld dat de moeder gezond was en er geen complicaties dreigde, was de barende vrouw altijd thuis. Daar voelde zij zich op haar gemak. Haar ‘home sweet home’ was tevens de beste plek voor haar vele ‘Sisters’ die haar liefdevol konden eren als een Grote Heldin. Tenslotte was zij de brengster van Nieuw Leven!
Hoogtijd om opnieuw elke zwangere in het Licht te zetten als een Grote Heldin!
Een geboorte in al haar puurheid, rauwheid, schoonheid en zuiverheid is het meest natuurlijke wat er is om te zien. Werd de barende vrouw in vroegere tijden bij een zachte vreedzame thuisbevalling omringd met vrouwen, tegenwoordig laten veel barende vrouwen bij een tweede of derde kindje, met veel vreugde de jongere kinderen getuige zijn van de geboorte van hun nieuwe broertje of zusje. Geboorte is tenslotte niet bedoeld om verborgen te blijven. Mits er geen complicaties zijn, dan is een vredige geboorte zo’n puur, zuiver en eerlijk proces om dat vreugdevol met hen delen. Feitelijk is het een groot geschenk aan de kindjes die absoluut vol verwondering, ontzag en fascinatie, deelgenoot zijn van dit prachtige onvergetelijke familiegebeuren.
